Jadąc cały czas szutrową drogą w kolorze skał Waterbergu, podążając za drogowskazami zbliżaliśmy się pomału do naszego pierwszego noclegu, tuż pod płaskowyżem. Nie wiedzieliśmy czego się spodziewać, co tym bardziej nas pozytywnie nakręcało. Na miejscu okazało się, że kemping w niczym nie ustępował znanym nam europejskim ośrodkom tego typu. Murowane budynki, recepcja z terminalem i Internetem, flizowane łazienki. Trochę nas to rozczarowało, bo chyba jednak liczyliśmy na bardziej dzikie i ekstremalne warunki (spotkają nas jeszcze takie podczas tej wyprawy). Okazało się, że nie ma innych lokatorów. Nie musząc zatem martwić się o wolne miejsce objechaliśmy teren dookoła, aby zaplanować dalszą część dnia. Po drodze odkryliśmy basen, w którym nie omieszkaliśmy schłodzić sobie stóp po ponad dobie spędzonej w samolocie i samochodzie. Basen umiejscowiony był na wzgórzu prowadzącym pod sam płaskowyż, w związku z czym przed nami był piękny widok na tysiące hektarów równiny, którą jechaliśmy i z której podziwialiśmy Waterberg.

Pierwsza noc minęła spokojnie, nawet się wyspaliśmy pomimo wysokiej temperatury i dzikich zwierzęcych wrzasków nad ranem. Z nową energią, po sytym śniadaniu ruszyliśmy w dalszą drogę, na północ. Naszym celem był park Etosha. Po drodze jednak odwiedziliśmy meteoryt Hoba będący największym na świecie pozostającym w całości. Jego waga to 50 ton. Meteoryt swoją nazwę zawdzięcza nazwie farmy na której się znajduje – Hoba West. Przypadkiem odkrył go lokalny farmer podczas prac w polu. W roku 1920 ustalono, że jest to meteoryt.

Kolejnym punktem podróży w drugim dniu naszych wojaży była miejscowość Tsunab, celem uzupełnienia zapasów spożywczych. Skończyło się to jednak jednym z ciekawszych, a zarazem mrożącym krew w żyłach zdarzeń podczas całego naszego pobytu w Namibii.

Po krótkim relaksie w basenie, poszliśmy zobaczyć największą atrakcję – podświetlony w nocy wodopój, przy którym można obserwować zwierzęta. Zadaszone ławki, które przypominały niewielkie trybuny, w sezonie zapewne wypełnione ludźmi tym razem świeciły pustkami. I dobrze. Czekaliśmy na zachód słońca niecierpliwie wypatrując jakichkolwiek zwierząt, które jak na złość nie chciały się pojawić. Przez kilka godzin przyszło jedynie kilka antylop. No tak, pora deszczowa, zatem takich wodopojów na terenie parku musiało być mnóstwo. Nie dziwię się, że zwierzęta wybierały te, przy których mogły się spokojnie napić wody bez wlepionych w nie ludzkich oczu. Słońce zaszło, zmrok zapadł, już mieliśmy iść zrezygnowani do samochodu, kiedy z mroku wyłonił się majestatycznym, powolnym krokiem nosorożec. Antylopy ustąpiły mu miejsca, i wcale im się nie dziwię! W międzyczasie z boku pojawiły się dwie hieny, które zapewne wypatrywały mniejszych lub słabszych osobników ze stada antylop. Po kilkunastu minutach podchodów dały sobie jednak spokój i po napojeniu się zniknęły w mroku, Podobnie nosorożec. Rozpłynął się tak samo szybko jak się pojawił. To chyba już był koniec tego przedstawienia. Poszliśmy spać.

Następnego dnia wyruszyliśmy zaraz po otwarciu bram ośrodka, o świcie. Mieliśmy do przejechania około stu kilometrów klucząc po parku i wypatrując zwierząt. Takie prawdziwe foto-safari. Cała południowa równina parku pocięta jest siecią dróg szutrowych prowadzących do innych wodopojów, punktów widokowych czy miejsc w których można spotkać dzikie zwierzęta. Chciałoby się spędzić tam przynajmniej kilka dni, my mieliśmy jedynie kilka godzin, a i tak udało nam się spotkać wiele gatunków zwierząt. Naszym celem była wielka piątka, czyli słoń, lew, bawół, lampart i nosorożec. Podczas naszego safari nie udało się spotkać jedynie tego ostatniego. Ale dzięki jego odwiedzinom z dnia poprzedniego uznaliśmy go za zaliczonego. Po drodze mijaliśmy wielokrotnie stada zebr, widzieliśmy pędzące strusie i wiele gatunków antylop. Najciekawsze dla mnie było spotkanie z przepięknym lampartem, który leżał tuż przy drodze którą jechaliśmy. Udało się zrobić kilka zdjęć zanim speszony schował się w buszu. Równie niesamowite było spotkanie ze słoniem, którego wypatrzyliśmy na horyzoncie. Ruszyliśmy w jego stronę, a on w naszą. Wielki słoń z pomarszczoną skórą zatrzymał się na środku drogi spoglądając na nas. Na szczęście nie stał tam zbyt długo, zszedł na pobocze i dał nam pokaz ochładzania się lub oczyszczania z pasożytów za pomocą suchej jak pieprz ziemi.

Kierując się na północny wschód w stronę Opuwo spotykaliśmy wielokrotnie żyrafy, kolejne antylopy, a nawet leniwego lwa, który odpoczywał w cieniu i poruszył się tylko dlatego, że słońce zaczęło grzać mu w pysk. Majestetyczny, leniwy samiec przyglądał się stadu ptaków pijących wodę z pobliskiego jeziorka. Nie bez żalu opuszczaliśmy tą nieprzyjazną człowiekowi równinę. Spotkanie takich zwierząt osobiście, na dziko, nijak się ma do oglądania ich w zoo. Tylko na tak rozległych otwartych terenach ich widok ma sens. Nasze głowy jednak były już zaprzątnięte kolejnym Namibijskim skarbem – ludem Himba.

Dzika Afryka

Po wielogodzinnym przemierzaniu bezdroży parku Etosha, setkach zdjęć afrykańskich zwierząt, powoli kierowaliśmy się w kierunku miejscowości Opuwo. Im dalej na północ tym bardziej zielone krajobrazy, a temperatura stawała się bardziej znośna.

Do celu dotarliśmy chwilę przed zachodem słońca, który mogliśmy podziwiać podczas kolacji w hotelowej restauracji, znajdującej się obok naszego kempingu. Po kilku dniach jedzenia w biegu fasoli z puszek z przyjemnością postanowiliśmy spróbować lokalnych specjałów. Były to głównie steki z dziczyzny oraz ryby sprowadzane ze wschodniego wybrzeża Namibii. Zmęczeni po wielu kilometrach drogi, z magicznym widokiem na skąpane w zachodzącym słońcu góry, posiłek skonsumowaliśmy błyskawicznie.

Sam ośrodek; w którym się zatrzymaliśmy położony jest na jednym z okolicznych wzgórz. Od strony północno-zachodniej rozpościerał się wspomniany wcześniej widok na góry, natomiast od południa widok na miasteczko Opuwo. Byliśmy i właściwie nadal jesteśmy nim oczarowani. Pomimo tego, że na pierwszy rzut oka nie ma w nim nic atrakcyjnego, jakieś baraki, mniej lub bardziej obskurne budynki, raczej biednie, to fascynująca jest porażająca autentyczność tego miejsca. Po kilku dniach w Afryce, po raz pierwszy trafiliśmy do prawdziwego afrykańskiego miasteczka. Poprzednie miejsca, w których byliśmy były aż nadto kojarzące się z Europą, od której przecież uciekliśmy. Nie zrozumcie mnie źle, nie stawiam na równi “afrykańskości” z obskurnością, nie w tym rzecz. Chodzi o to, że nie widać było w tym wszystkim ręki białego człowieka, no może z wyjątkiem stacji benzynowej. Nawet tragiczna historia tego kraju nie odcisnęła swego piętna tak jak w centralnej części. Nawet byłe baraki wojsk RPA, zamienione aktualnie na budynki użyteczności publicznej, nie zakłócają tego porządku. Autentyczność.

Opuwo zamieszkuje aktualnie ok 7000 mieszkańców. W języku Herero nazwa ta oznacza koniec. Różnie można to interpretować. Dla nas faktycznie był to koniec, bo dalej na północ nie było już nic, tylko gdzieniegdzie chatki buszmenów i szutrowe drogi. Opuwo to także nieoficjalna stolica ludu Himba.

Życie i kultura Himba jest tak fascynujące, że napisaliśmy osobny artykuł, który wkrótce się pojawi na naszym blogu.

Na drogach prowadzących do miasteczka spotykaliśmy Himba idących pieszo nawet po kilkadziesiąt kilometrów, aby zaopatrzyć się w mąkę, cukier czy wazelinę, którą zastępują łój do produkcji swoich kosmetyków. Dookoła miasteczka znajduje się wiele ich wiosek, jednak są one zbudowane dla turystów. Jedna chata w której siedzi kobieta i handluje rękodziełem z Chin. Aby trafić do prawdziwej wioski, trzeba udać się na poszukiwania w głąb buszu, licząc na łut szczęścia, bo wcale nie jest powiedziane, że uda nam się taką wioskę odnaleźć. Zwłaszcza, że nawet dla dobrego samochodu terenowego, okolice są trudne do jazdy. Górzyste tereny, wyschnięte lub nie koryta rzek nie ułatwiają zadania. Najlepszym rozwiązaniem jest wynajęcie przewodnika.

Pomimo zapewnień ze strony przewodnika, żebyśmy się czuli swobodnie, że możemy bez skrępowania robić zdjęcia, filmować i że wszystko jest dogadane, Himba o tym wiedzą i wszystko jest super, ciężko było nam się rozluźnić. Wkraczamy w ich prywatną przestrzeń, oglądamy trochę jak zwierzęta w zoo… Spotkanie z tak odmienną kulturą było naprawdę fascynujące, ale z drugiej strony zażenowanie nami samymi, które czułem spowodowały, że nie chciałbym powtórzyć takiej wizyty. Przy następnej okazji do poznawania innych kultur, będę chciał to zrobić w nieco inny sposób. Trochę mnie pocieszył Kacper, uświadamiając nas, że Japończycy, którzy są zafascynowani kulturą europejską również płacą za to, że np. spędzą dzień w czyimś domu przyglądając się codziennemu życiu.

Kiedy rozbijaliśmy namioty zapadał zmierzch. Kolację jedliśmy już w ciemnościach. Byliśmy, praktycznie jak co dzień, zmęczeni wielogodzinną jazdą samochodem, jednak słowa strażnika o lwach i słoniach nie dawały nam spokoju. Bardzo chcieliśmy zobaczyć jedno i drugie. Jak wszędzie podczas naszej podróży, słychać było z okolicznych gęstwin różne dźwięki – nocne zwierzęta budziły się do życia. I tutaj nas nie zawiodły, choć ich inność wzbudzała pewien niepokój. Słychać było szelest liści, trzask gałązek w oddali, lecz wszystko nieme. Bez kwików, wrzasków, pomrukiwań. Trzaski były coraz bliżej. Gałązki, a raczej gałęzie łamane były coraz częściej. Każdy z nas porzucił swoje obowiązki i stojąc przy płotku świecąc po krzakach halogenem colemana wypatrywaliśmy jakiegokolwiek ruchu. Lecz nic nie było widać. Nieco z innej strony niewielkie drzewo złamało się z trzaskiem i hukiem – byliśmy już pewni, że to słoń. Nagle przy sąsiednim boksie, zauważyliśmy dwa niewielkie osobniki! Kilka minut poźniej całe stado weszło do boksu, zapewne żeby zasmakować tamtejszej akacji. Słonie spoglądały w naszą stronę, więc postanowiliśmy ich nie stresować Wyłączyliśmy światło. Słonie ruszyły w naszą stronę. Oglądałem wystarczająco dużo programów przyrodnicznych, aby wiedzieć że słonie nie rzucą się na nas i nas nie zjedzą, ale widok stada kilkunastu słoni idącego w naszym kierunku skutecznie podważył wszystkie telewizyjne autorytety nie wyłączając Davida Attenborough. Ukryliśmy się czym prędzej w namiotach, uważnie nasłuchując. Słychać było ich przemarsz kilka metrów od naszego auta, słychać łopotanie uszami, przeszywające ryki, których echo długo snuło się między otaczającymi nas górami. Po kilkunastu minutach wszystko się uspokoiło, choć przez całą noc słychać było ich odgłosy daleko w górach. Rano okazało się, że mieliśmy szczęście, że je zobaczyliśmy. Mimo, iż kemping leży tuż przy ich odwiecznym szlaku, który przemierzają w górę wyschniętej rzeki w poszukiwaniu wody, nie często można je spotkać.

To było niesamowite przeżycie. Zwieńczenie ostatnich kilku dni, podczas których przemierzaliśmy odludne i dzikie rejony północnej Namibii. Choć kraj ten jest bardzo rzadko zaludniony i jest wiele terenów nie zamieszkałych przez ludzi, to widać, że jest to kraj nastawiony na turystów. Rozwinięta infrastruktura, wiele udogodnień z których sami korzystaliśmy, powodują, że Namibia to kraj praktycznie dla Wszystkich. Czasami jednak brakowało tej dzikości. Ten ostatni kemping dał nam nadzieję na to, że można jeszcze zasmakować tej prawdziwiej dzikiej Afryki. I to już wkrótce!

Wybrzeżem na południe

Jak tylko udało nam się wydostać z księżycowych gór, wśród których nocowaliśmy ubiegłej nocy, teren szybko stał się płaski. Szaro-biały piach, kamienie i pojedyncze rośliny to kompletny opis okolicy, przez którą przemierzaliśmy. Jechaliśmy prosto na zachód wypatrując na horyzoncie spienionych fal Atlantyku. Coraz bardziej niecierpliwi ujrzenia słynnego Wybrzeża Szkieletów.

Na południu park Skeleton Coast graniczy z parkiem Dorob, który prowadzi aż do miejscowości Swakopmund, w której zamierzaliśmy nocować i uczestniczyć w obchodach Święta Niepodległości, które było tego właśnie dnia.

Swakopmund to miasteczko z kolonialną zabudową, założone w 1892 roku przez Curta von Francois jako główny port niemieckiej kolonii. Aktualnie mieszka tam ok. 45 000 ludzi, głównie potomków kolonistów oraz namibijczycy. Ze względu na bliskość z pustynią Namib jest to najczęściej wybierana destynacja wycieczek i wakacji w Namibii. Nie muszę chyba wspominać, że z powyższych powodów miasto to ma nie wiele wspólnego z Afryką jakiej pragnęliśmy.

To 65 tysięczne miasteczko niewiele ma do zaoferowania turystom. Jest to typowa portowa miejscowość, która jest ważnym punktem na mapie żeglugi atlantyckiej. Stąd mieliśmy wypłynąć Polonusem w nasz rejs do Brazylii. To co wyjątkowego w tym mieście to fakt, iż podczas gdy Namibię kolonizowali Niemcy, zatoka wielorybów, bo tak tłumaczy się Walvis Bay pozostawała pod koroną brytyjską. Kolejnym ewenementem jest fakt, iż mimo uzyskania niepodległości przez Namibię w 1990 roku, RPA oddała Walvis Bay namibijczykom dopiero 4 lata później.

Namib – najstarsza pustynia świata

Uwalniając się od kamienistej pustyni parku Naukluft, jadąc na południe wzdłuż gór Naukluft odbijamy w końcu w prawo aby oczom naszym pojawił się pomarańczowy horyzont wydm pustyni Namib. Miejscowość, do której zmierzaliśmy, Sessriem okazała się być gigantycznym, jak na to co do tej pory widzieliśmy, ośrodkiem kempingowym. Dwie stacje benzynowe, specjalne wiaty dla oczekujących na wolne miejsce, masa terenowych autobusów, busów i samochodów takich jak nasze. Basen, kilka sanitariatów, restauracja, sklep i bar. Wszystko czego potrzeba zachodnim turystom. Strach pomyśleć co się tam dzieje w pełni sezonu turystycznego!

Ogromna popularność tego miejsca spowodowana jest wyjątkowym charakterem pustyni Namib. Ogromne wydmy sięgające nawet 300 metrów, których pomarańczowy kolor nadaje niepowtarzalnego uroku, są dziedzictwem Narodowym UNESCO. Ich dostępność spowodowana ukształtowaniem terenu pozwala znaleźć się praktycznie w samym środku pustyni, bez wychodzenia z klimatyzowanego samochodu.

Środek ten nazywa się Sossusvlei, co oznacza w miksie języków afrikaans i nama bagnisty ślepy zaułek. W rzeczywistości jest to niewielka równina otoczona wydmami.Tworzy ona dorzecze rzeki Tsauchab, która pojawia się raz na kilka lub kilkanaście lat, gdyż średnie opady dla tych okolic to jedynie kilkanaście milimetrów na metr kwadratowy . Jedyne co powala przeżyć tym gatunkom zwierząt i roślin, które postanowiły tutaj zamieszkać, to zimny atlantycki prąd Benguelski, który ochładza powietrze, w związku z czym tworzą się nad pustynią mgły. To niesamowity widok. I on między innymi przyciąga tysiące turystów rocznie.

Po kilkunastu kilometrach byliśmy na miejscu, w sercu pustyni Namib. Ten wszechobecny pomarańcz robił niesamowite wrażenie. Wybraliśmy najwyższą wydmę w okolicy, postanawiając na nią wejść. Szybko okazało się, że nie jest to aż tak proste. Trudne też nie, ale wymagało na początku siły, którą po czasie zastąpiliśmy odpowiednią techniką. Drobny, sypki piasek osypywał się za każdym razem gdy stawialiśmy kolejne kroki, pnąc się w górę wydmy. Nie było mowy o wchodzeniu prostopadle do wydmy. Jedyna droga prowadziła przez grań. Była dłuższa, ale jedyna możliwa. Zmęczeni, ale szczęśliwi. Te słowa chyba wielokrotnie padały w wielu różnych życiowych sytuacjach. Padły i tym razem. Wchodząc na wydmę z tęsknotą wspominałem płaskie, kamieniste, ale przede wszystkim twarde podłoże równin parku Naukluft. Tutaj dopiero nie chciałbym błądzić.

Po południu, w drodze powrotnej do kempingu odwiedziliśmy okoliczny kanion, który był na tyle głęboki i wąski, że w środku panował przyjemny chłód, który był zbawieniem po wielu godzinach pobytu na środku pustyni.

Spać poszliśmy jak zwykle późno, a wstaliśmy oczywiście wcześnie. Tym razem powód był konkretny – wschód słońca na Dune 45. Nie tylko my wpadliśmy na ten genialny pomysł, ale jako nieliczni zorganizowaliśmy się w kilkanaście minut i już byliśmy w drodze na pustynię. Jechaliśmy jeszcze w nocy, wbrew zaleceniom wypożyczalni, z której mieliśmy samochód, ale myślę, że w tych okolicznościach ujdzie nam to na sucho. Tuż przed wydmą poznaliśmy, że jesteśmy nie miejscu po reflektorach samochodów parkujących u podnóża, oraz po białych punkcikach światła, wspinających się po krawędzi wydmy ludzi. Nie byliśmy pierwsi. Taki wstyd.

Na wschodzie niebo zaczęło nabierać lekko błękitnej barwy, kontury wydm zaczęły być coraz bardziej wyraźne, lecz w dalszym ciągu te piaszczyste góry były poszarzałe, wygaszone, jakby pozbawione energii. Słońce w swoim dobowym cyklu zaczęło leniwie wychodzić zza horyzontu. Pierwsze szczyty najwyższych wydm zapaliły się płomiennym pomarańczem. Wyraźna na wydmach linia dnia i nocy obniżała się równomiernie rozpalając kolejne mniejsze wydmy i nowe fragmenty tych większych. Ledwo słońce wyszło w połowie, a już ciepłe ubranie zaczęło doskwierać. Tymczasem spektakl trwał nadal. Jak okiem sięgnąć setki wydm w zasięgu wzroku z rozpalonymi niczym żarzący się knot świeczki szczytami, przy jednocześnie szarych podstawach, budziły się do życia. Wcale się nie dziwię, że ludzie tłumnie tu przybywają. Słońce już całkiem ukazało się w całej swej krasie, niebo nabrało niebieskiej barwy, która kontrastowała z intensywnymi pomarańczowymi wydmami pustyni Namib. Nastał kolejny dzień. Czas ruszyć dalej.

Po kilku godzinach jazdy przez pustynne krajobrazy, gdzie piasek nie był już pomarańczowy jak w Namib lecz blado żółty dojechaliśmy do Luderitz.  To 12,5 tysięczne miasteczko odcięte od świata z jednej strony pustynią, a z drugiej oceanem przypominało bardziej Bawarię niż Afrykę. Zostało w końcu założone przez Niemca, Adolfa Luderitza w 1883 roku. Miało być zaczątkiem nowej kolonii niemieckiej i punktem handlowym. Przez chwilę było. Przegrało jednak z atrakcyjnością Swakopmund i od lat nie pełni tak ważnej funkcji jak sąsiednie miasteczko. Jest w nim jednak coś co bije na głowę każde inne miasto w Namibii. W Luderitz znajdował się pierwszy niemiecki obóz koncentracyjny. Został założony w 1905 roku na wyspie Shark Island, która teraz jest połączona z lądem tworząc półwysep. Próżno szukać tam muzeum. Jest natomiast kemping. Jedyny w okolicy.

Po przekroczeniu bram chwilę pojeździliśmy po półwyspie, aby znaleźć dobre miejsce. Znów byliśmy sami, więc wybór był duży, jednak wcale nie łatwy. Silny, zimny wiatr wiejący od oceanu docierał w każdy zakątek Shark Island. Ciężko było znaleźć osłonięte od wiatru miejsce, pomimo tego, że teren nie był płaski. Sięgające nawet 3 metrów skały, wystające z ziemi tworzyły zasłonę dla miejsc kempingowych. Jedne znajdowały się niżej, inne wyżej niż poziom morza. Nieregularna topografia terenu była w miarę starannie ujednolicona masami nawiezionej ziemi, skał i piasku, aby był on użyteczny dla turystów chcących nocować w tym miejscu. Droga i ścieżki między tymi skałami tworzyły mały labirynt.

Ta tragiczna historia jest w pewien sposób upamiętniona. Na terenie byłego obozu są tablice z nazwiskami dzielnych niemieckich żołnierzy, którzy zginęli walcząc z barbarzyńskim ludem Nama i Herero. Jest też pomnik założyciela miasta Luderitza oraz tablica upamiętniająca jego wysłannika Heinricha Vogelsanga. Od kilku lat działa grupa namibijczyków, którzy walczą o prawdę i pamięć o swoich przodkach. Udało im się kilka lat temu przeforsować budowę pomnika swojego przywódcy kaptaina Corneliusa Fredericksa, który walczył w wojskami niemieckimi i zginął w obozie Shark Island. Namibijczycy coraz mocniej zabiegają o budowę muzeum na terenie kempingu, jednak miejscowa poniemiecka ludność nie przywiązuje do tego zbytniej wagi. Nie uważają, aby ich dziadkowie zrobili coś złego. Walczyli przecież o swój naród. Te wydarzenia to temat tabu w Luderitz. Nikt nie chce o tym rozmawiać, ale w dalszym ciągu jest wyczuwalna tęsknota za wspaniałymi czasami kolonii.

Opuszczając miasto duchów, z lekką melancholią wywołaną historią Luderitz wyruszyliśmy w dalszą drogę na południe, by za parę dni dotknąć wiosłem skał RPA. Z każdym kilometrem jesteśmy coraz bardziej zafascynowani krajem o tak bogatej historii, kulturze, przyrodzie, a o którym wiedzieliśmy tak mało.

Wyjeżdżając z Luderitz, opuszczaliśmy pustynne krajobrazy, jak zwykle nie bardzo wiedząc co nas dalej czeka. Naszym celem były południowe krańce Namibii, która graniczy tam z RPA. Z map wiedzieliśmy, że okolica będzie coraz bardziej górzysta i coraz mniej turystyczna. Ten drugi aspekt wydedukowaliśmy po problemach ze znalezieniem kempingu. Właściwie to nie udało nam się nic znaleźć planując naszą podróż. Postanowiliśmy, że będziemy szukać po drodze, a w najgorszym wypadku rozbijemy się gdzieś na dziko – w końcu mieliśmy ze sobą wszystko co trzeba.

Krajobraz rzeczywiście robił się coraz bardziej górzysty, droga coraz bardziej kręta. W pewnym momencie, gdy wyjechaliśmy na wzniesienie zobaczyliśmy ogromną ilość niewielkich, kwadratowych domków, pokrytych słomą. Było ich nie przesadzając kilka tysięcy. Nie bardzo wiedzieliśmy co w nich się znajduje, nie było tam właściwie żadnych ludzi. Jadąc dalej, mijając góry z lewej strony, a osiedle dziwnych domków z prawej, zobaczyliśmy po chwili w górach przemysłowe zabudowania. Dotarło do nas, że jest to najprawdopodobniej jedna z okolicznych kopalń, a słomiane domki to po prostu miasteczko robotnicze. Zdecydowanie nie-turystyczna okolica.

Jechaliśmy dalej na południe, robiło się coraz później, a odpowiedniego, bezpiecznego miejsca na rozbicie obozu nie było, nie mówiąc już o kampingu. Jednak po chwili zobaczyliśmy drewnianą tabliczkę, wskazującą, że jadąc w lewo dotrzemy do „campsite’u”. Wąska, piaskowa droga z głębokimi koleinami prowadziła przez szeroką dolinę w stronę gór. Droga na tyle trudna, że SUVem z napędem 4×4 nie byłoby szans przejechać. Po kilkunastu kilometrach zobaczyliśmy zabudowania. Bardzo skromne miejsce, na które składały się dwa murowane budynki: prowizoryczne prysznice oraz recepcja. Prąd był przez kilka godzin wieczorem z agregatu, w prysznicach woda ogrzewana jak zwykle domowej roboty boilerem ogrzewanym ogniem, natomiast oświetlenie ledowe z baterii słonecznych. Idealnie!

Nazajutrz ruszyliśmy dalej na południe w stronę RPA. Po kilku godzinach jazdy krętą drogą wśród skalistych gór, okolice robiły się coraz bardziej zielone, a wzniesienia łagodne. Przez chwilę jechaliśmy wzdłuż rzeki Oranje, nad którą finalnie mieliśmy nocować. Przepiękne zestawienie soczystej zieleni na brzegach, szarożółtych suchych skał i piasku i niebieskiego nieba.  Pojawiły się pierwsze plantacje winogron. Ogromne połacie zielonych rzędów krzewów, skomplikowane systemy nawadniania i świeży dobry asfalt. To znak, że kryją się tu duże pieniądze i że cywilizacja jest blisko.  Nie myliliśmy się zbytnio. Camping w miejscowości Nordoewer, na którym się zatrzymaliśmy pełen był turystów z RPA, którzy przyjeżdżali tu na weekend na grilla i pływać kajakami, gdyż znajdowaliśmy się tuż nad brzegiem rzeki Oranje, która jest naturalną granicą z RPA. Po drugiej stronie piętrzyła się monumentalna skalna ściana, która wyrastała z wody. Jak tylko się rozbiliśmy, wypożyczyliśmy kajaki i rozpoczęliśmy eksplorację okolicy. Udało nam się m.in. zaobserwować i sfotografować lokalną odmianę rybołowa, który najpierw kołował nad rzeką, a następnie rzucił się na rybę i wytargał ją szponami z wody.  Ten nocleg był w pewnym sensie wyjątkowy, ponieważ po wcześniejszym osiągnięciu północnej granicy Namibii z Angolą, a teraz południowej, pozostał nam jeden kierunek – północ. Kierunek powrotny.

Kilkadziesiąt kilometrów od Nordoewer znajduje się słynny ośrodek Ai-Ais. Słynny ze swych gorących źródeł oraz umiejscowienia przy wyjściu kanionu Fish River, gdzie odbywają się popularne jedno lub kilkudniowe trekingi. Będąc tam tuż popołudniu chcieliśmy udać się na taki treking, jednak okazało się że o tej porze roku jest to niewskazane, ze względu na bardzo wysoką temperaturę oraz dużą aktywność gepardów. Pozostały nam zatem gorące źródła, czyli basen z wodą o konsystencji zupy, który nie grzeszył czystością, a na pewno nie dawał ochłody.

Sam ośrodek miał lata świetności za sobą, zapewne w czasach kiedy należał do RPA. Jedyną, lecz wątpliwą atrakcją był spory gang pawianów, które były zdecydowanie bardziej bezczelne i agresywne niż te, które spotkaliśmy pierwszego dnia pod płaskowyżem Waterberg. Siedziały niewidoczne w skałach i czekały aż na sekundę spuścisz z oka swój ekwipunek i momentalnie go kradły.

Kanion Fish River wygląda jak Wielki Kanion w Kolorado, tyle że jest nieco mniejszy. można go podziwiać z góry jeżdżąc samochodem i korzystać z punktów widokowych. Zdecydowanie jednak ciekawiej by było przejść go pieszo wzdłuż rzeki. Nie tym razem jednak.

 

Udając się dalej na północ w stronę Windhuk, znowu bez planu na noclegu dojechaliśmy do miejsca, które nazywa się Quiver Tree Forest. Wyrastające spośród skał fantastyczne drzewa, spokrewnione ze znanym nam aloesem, stwarzały niepowtarzalny klimat i okazję do zrobienia zdjęć oraz timelaps’ów.  Właściciel terenu posiadał również inne atrakcje, a mianowicie skamieliny żyjących tam przed milionami  laty mezozaurów oraz Giants Playground, czyli tworzące labirynty skalne formacje, które wyglądają jakby kto poukładał wielkie głazy jeden na drugim.

Jadąc dalej po drodze znaleźliśmy zadbany grób  niemieckiego żołnierza spod Gdańska. Krajobraz pozostawał niezmienny przez wiele godzin. Drogę umilały nam jedynie ulewy, niesamowite komórki burzowe oraz tęcza. W deszczu dojechaliśmy do campingu, który okazał się opustoszały. Było to dość dziwne i przerażające, bo wszystko wyglądało tak, jakby w pośpiechu ktoś opuścił to miejsce. Dopiero później przyszła obsługa, która korzystając ze względu na burzę i brak gości poszła spać.

Rano, wraz z przewodnikiem pojechaliśmy w góry zwiedzać jaskinię Arnhem. Droga, którą jechaliśmy idealnie sprawdziła możliwości naszego wozu. Jaskinię zamieszkuje kilka gatunków nietoperzy w liczbie kilkuset tysięcy. Niesamowite uczucie, kiedy dookoła twojej głowy latają ich setki, nie dotykając cię jednocześnie. Zeszliśmy kilkadziesiąt metrów poniżej wejścia, aż do lustra wody, która zaopatruje okoliczne miejscowości i gospodarstwa. Wewnątrz panowała stała wysoka temperatura i niemiłosierny smród amoniaku pochodzącego z guana. Odchody nietoperzy są bardzo cennym nawozem i były kiedyś wydobywane z tej kopalni.

 

Po zwiedzaniu jaskini, spieszymy się, aby oddać samochód na czas, ledwo nam się udało. Zastanawialiśmy się, jak firma zareaguje na dwie zepsute kuchenki i zniszczone off-roadem opony. Ku naszemu zaskoczeniu nie zrobiło to na nich żadnego wrażenia. Mało tego, zostaliśmy zawiezieni do hotelu, a następnego dnia mieliśmy zapewniony transfer na lotnisko!

Popołudnie i wieczór i cały następny dzień spędziliśmy łażąc po mieście, poznając lokalną społeczność i kulturę. Chcieliśmy kupić pamiątki, ale nie takie produkowane w Chinach. Zostaliśmy skierowani na ponoć słynny targ, gdzie przedstawiciele różnych plemion sprzedają swoje rękodzieła. Jak tylko zobaczyliśmy dziesiątki kartonów opisanych po chińsku oraz te same produkty które widzieliśmy w sklepikach zwątpiliśmy. Ostatnią szansą była tajemnicza Panduka, znajdująca się na dalekich obrzeżach miasta w znanej, niezbyt bezpiecznej dzielnicy Katatura. Dzielnica ta powstała, gdy władze miasta wyrzuciły w latach 50. XX wieku czarnoskórych mieszkańców z centralnej części stolicy.

Penduka okazałą się być organizacją, która przede wszystkim aktywizuje i pomaga Namibijskim kobietom. W siedzibie Penduki znajdują się pracownie, gdzie wytwarzane są ręcznie przeróżne wyroby nawiązujące do tradycji Namibii. Jest też sklepik, w którym te wyroby można nabyć, za wcale nie małe pieniądze. Jednak świadomość jak ta organizacja działa i na co są przeznaczane te pieniądze dała nam poczucie spełnionego dobrego uczynku. Trzeba zaznaczyć, że te rękodzieła to nie bezużyteczne pamiątki, które przeważnie kończą na półce zbierając kurz, ale głównie przedmioty codziennego użytku. Naczynia, porcelana, poszewki, chusty, torby, portfele, a nawet książeczki dla dzieci o Namibii.

Po zakupach pojechaliśmy do jednej z polecanych restauracji z lokalną kuchnią. Ponieważ podczas naszej podróży żywiliśmy się raczej produktami z puszek i sporadycznie lokalnymi kiełbaskami na grilla, nie mieliśmy szansy na spróbowanie tradycyjnej kuchni. No może poza papką i kukurydzą u Himba. W ostatni dzień postanowiliśmy nadrobić zaległości i spróbować lokalnej dziczyzny – krokodyla, różnych antylop i zebry. Smaczne.

Po południu odebrał nas spod hotelu kierowca i zawiózł na lotnisko, na którym była masa ludzi, podobnie jak my wracająca do Europy z wakacji. Nie wiem jak wygląda to lotnisko w pełni sezonu turystycznego, skoro już teraz było całe zapchane.

Kto by pomyślał, że awaria silnika na jachcie Polonus u wybrzeży Antarktydy, spowoduje że będziemy w czwórkę jeździć terenowym samochodem po pustyni. Wyjazd był tak fantastyczny i udany że chyba się cieszę, że z naszego rejsu nic nie wyszło. Gdybym miał tą wyprawę powtórzyć nie wachałbym się ani sekundy. Teraz na pewno zaplanowalibyśmy trasę tak, żeby móc spędzić więcej czas u w poszczególnych miejscach. 6500 km w 3 tygodnie wymaga jednak spędzenia większości czasu w samochodzie. W dalszy ciągu jestem pod wrażeniem bezpieczeństwa, jakie oferuje ten kraj, przyjazności ludzi mimo tego co Niemcy tam uczynili na początku ubiegłego wieku. Jedyne czego mi brakowało to czas, dobry teleobiektyw i mikrofon kierunkowy. Do nadrobienia.